"Zijn werk is ongegeneerd esthetisch," schreef Jan Van Hove over Bruno Vekemans (1952 - 2019) in De Standaard naar aanleiding van de Kinshasa Congo-tentoonstelling in Antwerpen, voorjaar 2008. Een simpele maar uiterst correcte constatering. Geconfronteerd met de vraag wat zijn diepste drijfveer is om kunst te maken, antwoordt Vekemans onomwonden dat de wereld rondom hem niet klopt, dat wil zeggen, niet mooi genoeg is. "Lelijkheid en middelmatigheid overal," klaagt hij, "huizen, meubels, bestek, het wordt vaak met zo weinig gevoel voor schoonheid gemaakt." Hij wil aan die wereld zijn eigen esthetica toevoegen. Esthetiek heeft voor Vekemans een heel eigen inhoud. Zijn geprefereerde onderwerpen zijn verre van revolutionair: de menselijke figuur en het stadsgezicht. Maar beide krijgen een typische Vekemansinvulling. Voor hem is schoonheid synoniem voor elegantie, en wel van een vreemde, afstandelijke, zelfs wat ouderwets aandoende soort.
(Uit: Ivo Verheyen. Stilte alom. De kunst van Bruno Vekemans. Verscheen in november 2009 bij uitgeverij Stockmans, ter gelegenheid van de overzichtstentoonstelling Bruno Vekemans in het Jakob Smitsmuseum)
