Smits verwerkte verschillende Rembrandteske thema’s in zijn werk, zoals religieuze scènes (De Judaskus en De Emmaüsgangers), portretten en het leven van gewone mensen. Hij haalde veel inspiratie uit de Bijbel, net als zijn grote voorbeeld Rembrandt.
Jakob Smits volgde niet enkel de klassieke Bijbelse beeldtaal, maar gaf er een eigen, vernieuwende interpretatie aan. Zijn Bijbelse figuren plaatste hij niet in een verre, verheven oudheid, maar in een herkenbare, Kempische omgeving.
